سه سال قبل وقتی آقای خامنه ای حساب اتفاقات سوریه را از بقیه ی کشورهای عربی جدا کرد، تقریباً تک تک وبلاگنویسان مخالف، انتقاد کردند و به نظرشان این “سیاه نمایی ماست در روز روشن” آمد. اما حالا که اژدهای “داعش” از دل “دمکراسیخواهی ـ انگاری ـ ها”ی دوستان بیرون آمده و دارد تتمهی انسانیتِ مصون مانده از دست بشر را نشخوار می کند، همه از آن انزجار میجویند. هیچ کسی هم حاضر نیست بپذیرد داعشِ حالا، همان گرگی است که سه سال پیش هستهی اولیهاش لباس میش پوشیده بود و بسیاری گولش را خوردند و به افتخار “گذار به سمت دمکراسی”ش کف مرتب میزدند.
×××××
هنگامی که دارندگان و استفاده کنندگان از بمب اتم با ایرانِ فاقد سلاح هستهای پیرامون اطمینان از صلح جهانی در حال مذاکره بودند، خبر رسید عربستان به یمن حمله کرده است. خبر کوتاه بود اما باور چرایی آن دشوار!
عربستان که تنها دارای انتخابات شورای شهر آنهم با مشارکتِ ۴۰۰هزار نفر از جمعیت ۲۷ میلیونیست (+) و در فرهنگ لغات سیاسیش ” انتخابات ریاست جمهوری” واژهای بیمعناست، به دلیل عدم پذیرش مذاکرات پیرامون اختلافات سیاسی انتخاباتی توسط حوثیها به یمن حمله کرده است. دنیای عجیبی است، نه؟
عربستان ثروتمندترین کشور عرب، با ارتشی تا بُندندان مسلح به سلاحهای امریکایی و تحت حمایت کامل جامعهی جهانی (!) بود و حوثیهای یمن گروهی با کمترین امکانات از فقیرترین کشور عرب. نتیجهی چنین حملهای از قبل مشخص است. آنقدر مشخص که حتی روزنامههای ایران مهمترین رقیب عربستان در آخرین روز حمله هم از طولانی بودن جنگ و تغیرات ژئوپلتیک در منطقه نوشته بودند. اما شبی که این تحلیلها زیر چاپ بود، خبر آمد عربستان بعد از ۲۷ روز پایان حملات خود به یمن را اعلام کرده. بدون هیچ نتیجه ای. منصور هادی به قدرت بازنگشت، انصارالله هم نابود که نشدند هیچ به تنگهی استراتژیک باب المندب هم نفوذ کردند.
.
اما جالبترین اتفاق این بود که معاون وزارت امور خارجهی ایران، پیش از عربستان خبر توقف تجاوزات را اعلام کرد! (+) این اعلام خود بزرگترین نشانه از وزن ایران در معادلات منطقهایست. وزن و اندازهای که ناشی از یک هوش سیاسی و پیشبینیهای دقیق است. پیشبینیهای رهبری (+) که گاهی سه سال طول میکشد تا به تحقق برسد، گاهی ۳۳ روز و گاهی هم فقط ۱۴ روز!
باتشکر از دوست عزیز جناب علی آقای صفائی زاده